Job telt mee! Gisteren heeft hij zichzelf toegang verschaft tot onze consumptiemaatschappij.
Het was nog vroeg en we lagen samen in het grote bed. Job hoefde niet naar school, ik had een vrije dag. We keken naar Nickelodeon, Jobs favoriete tv-zender.
‘Mama, nieuw boek’, riep hij plotseling. Ik was een beetje ingedut en schrok wakker. ‘Nieuw boek, mama!’
Job keek naar een reclame voor het laatste Nickelodeon-magazine. Op de cover dansten SpongeBob en Patrick, de helden van mijn zoon.
‘Nú in de winkel’, zei een wervende mannenstem.
‘Nieuw boek halen in winkel’, vertaalde Job de boodschap naar mij. Zijn ogen waren groot en hij zwaaide wild met zijn armen in de richting van het beeldscherm.
Ik kon hem alleen maar complimenteren. Mijn zoon had voor het eerst in zijn leven begrepen dat reclames op televisie een boodschap bevatten.
Job werd nooit gehinderd door spotjes op tv. Voor hem waren het vermakelijke filmpjes met bekend speelgoed en cartoonfiguren in de hoofdrol. Zo bladert hij ook al vier weken in een afgekloven Intertoys-Sinterklaasboek om me elke dag opnieuw Buzz Lightyear en Woody aan te wijzen. Job haalt zijn vrienden naar zíjn wereld. ‘Mama voorlezen’, vraagt hij me. Want hij ziet tekst in het boek, en dat staat voor een verhaal.
Dat er winkels bestaan waar je boeken en speelgoed kunt kopen, weet hij al langer. Met dank aan zijn vader, die hem regelmatig iets laat uitzoeken.  Maar gisteren zette hij dus een grote stap in zijn ontwikkeling door de link te leggen tussen reclame en tastbaar artikel. Nu snapte hij dat het ding op tv echt bestond, dat het ergens in een schap op hem lag te wachten. Mama was de aangewezen persoon om kind en boek bij elkaar te brengen, had hij me heel helder duidelijk gemaakt.
Als beloning voor zijn inzicht namen we Job nog diezelfde middag mee naar de winkel waar hij zelf het Nickelodeon-boek uit het rek mocht pakken. Zijn eerste consumptiegedrag was te bijzonder om te negeren.
Ik weet het, op een dag krijgen we hier vast spijt van.